SP PROPIONAT

Wskazanie:

Propionian testosteronu stosowany jest w leczeniu deficytu androgennego po kastracji, eunuchoidyzmie, impotencji pochodzenia hormonalnego, objawach męskiej kulminacji (obniżeniu libido oraz aktywności fizycznej i intelektualnej) w akromegalii, we wczesnym stadium przerostu prostaty, osteoporozie spowodowanej niewydolnością androgenową.

U kobiet propionian testosteronu jest stosowany w leczeniu zaburzeń klimakterii naczyń i nerwów, gdy preparaty przeciw estrogenom (rak jajnika i piersi, krwawienia z macicy) jednocześnie z radioterapią w raku piersi i jajnika (zwykle u kobiet poniżej 60. roku życia) u kobiet z dysfunkcyjnymi krwawieniami z macicy 45 lat.

Przeciwwskazania:

Osoby z nadwrażliwością na propionian testosteronu i jego składniki, związane z prostatą lub być może rakiem piersi, przerostem prostaty z objawami zaburzeń układu moczowego, zespołem nerczycowym lub nawet okresem nerczycowym związanym z zapaleniem nerek, obrzękiem, hiperkalcemią, zaburzeniami czynności wątroby, cukrzycą i choroba wieńcowa serca, zawał mięśnia sercowego z wywiadem wewnętrznym, miażdżyca u starszych mężczyzn, ciąża, karmienie piersią nie są wskazane do stosowania propionianu testosteronu.

Administracja:

SP Propionate można podawać wyłącznie domięśniowo, do mięśnia pośladkowego. Cykl dawkowania jest faktycznie zmieniany indywidualnie w zależności od choroby, stosunku, starzenia się, wyniku klinicznego.

Najbardziej optymalna dawka do podania to 50 mg zwiększona do 100 mg codziennie lub co drugi dzień. Całość cotygodniowej dawki będzie mieściła się w zakresie 300-700mg.

Akcja medyczna:

Testosteron jest głównym hormonem androgenowym wytwarzanym przez jądra.Testosteron odpowiada za rozwój męskich narządów płciowych, a także dodatkowych cech płciowych (gotowość w zakresie prostaty, pęcherzyków nasiennych, prącia i moszny), rozmieszczenie kędzierzawych loków głowy mężczyzny (spotkanie, kość łonowa, górna część ciała) budowanie tkanki mięśniowej krtani i syndykacja dodatkowej masy ciała. Utrzymuje równowagę sodu, potasu i fosforu we krwi, zwiększa konstruktywny metabolizm białek i ogranicza katabolizm. Zwiększa stężenia w osoczu, w okresie przedpokwitaniowym powoduje zahamowanie postępu oraz zamknięcie nasad kości. Propionian testosteronu zapewnia produkcję glikoproteiny, a także erytrocytów.

Środki ostrożności:

Osoby cierpiące na utajone lub jawne schorzenia serca, zaburzenia czynności nerek, nadciśnienie, epilepsję lub migrenę (lub historię występowania tych stanów) muszą być stale monitorowane, ponieważ testosteron może powodować retencję sodu i wody. W okresie leczenia należy monitorować czynność wątroby. U pacjentek z rakiem piersi, nadnerczem, przerzutami raka płuc do kości będzie kontrolowany poziom wapnia we krwi i moczu. Podawanie testosteronu u młodzieży w wieku przedpokwitaniowym należy podawać ostrożnie, aby uniknąć przedwczesnego zaprzestania wzrostu i dojrzewania.

Skutki uboczne:

• nieprawidłowości prostaty,

• Kobiety – możliwe krwawienie z dróg rodnych, zwiększone libido, przedłużone podawanie objawów wirylizacji,

• Hirsutyzm, ginekomastia,

• łojotok, trądzik, cera tłusta, wypadanie włosów,

• Retencja sodu i wody, obrzęki,

• Objawy hiperkalcemii,

• Priapizm i inne objawy hiperstymulacji seksualnej (częsta erekcja),

• Nastolatkowie w wieku przedpokwitaniowym – przyspieszenie rozwoju seksualnego, zwiększona częstotliwość erekcji, zwiększenie rozmiaru narządów płciowych, przedwczesne zamknięcie nasad kości długich

• zaburzenia spermatogenezy i dojrzewania plemników, oligospermia i zmniejszona objętość ejakulatu,

• zakrzepowe zapalenie żył,

• Nudności, żółtaczka cholestatyczna, podwyższony poziom transaminaz wątrobowych (znormalizowany do odstawienia),

• Ból głowy, depresja, agresja, lęk, zaburzenia snu, drętwienie.

Możliwy ból, swędzenie i zaczerwienienie w miejscu wstrzyknięcia.

Przedawkowanie:

Jeśli propionian testosteronu jest podawany w dużych dawkach przez długi czas, istnieje ryzyko rozwoju patologii. W przypadku przedawkowania należy przerwać podawanie i natychmiast ustąpić objawów, leczenie można kontynuować mniejszymi dawkami.

W takim przypadku należy podjąć następujące działania: płukanie żołądka, wymuszony objaw alkaliczny, odbudowę związaną z trwałością płynów, roztworów i chemikaliów, dializę, a także środek wspomagający.